Op straat klinkt een klap, een gil, en dan is het stil. Geschrokken rent moeder Suzan het huis uit, de straat op. Net daarvoor liep haar jongste dochter Liz (10) met een step in de hand tussen de geparkeerde auto’s door de straat op. Een wielrenner botste tegen haar aan. “Ik zag meteen dat het niet goed was.”
Als ambulanceverpleegkundige ziet Suzan onmiddellijk dat medische hulp nodig is. “Ineens moest ik mijn collega’s bij de alarmcentrale om hulp vragen.” Met een noodgang wordt Liz in de ambulance naar het Radboudumc in Nijmegen gebracht.
Indrukwekkende veerkracht
“In het ziekenhuis werden we opgevangen in de familiekamer”, vertelt vader Sander. “De vooruitzichten waren donker. Liz had zwaar hersenletsel. Het zag er zeer slecht uit. We dachten dat het gedaan was.” Maar Liz geeft niet op, ondanks de torenhoge druk in haar hersenen. Het is een eerste blijk van haar indrukwekkende veerkracht. Om haar lichaam rust te geven, wordt Liz in een kunstmatige slaap gebracht. Er volgen scans en medicatie, om de druk op haar hersenen te verlagen. Niets werkt. Daarom wordt een deel van haar schedel gelicht, een risicovolle operatie. De artsen weten niet wat haar kwaliteit van leven zal zijn als ze weer bijkomt. Áls ze weer bijkomt.
Even bijslapen
Dag en nacht zitten Suzan en Sander naast Liz’ bed op de intensive care. Ze wijken niet van haar zijde – tot het medische team hen ervan overtuigt dat ze echt even rust moeten nemen. Dat kan in Ronald McDonald Huis Nijmegen. “We wilden helemaal niet weg bij Liz. Maar even bijslapen was zó nodig. Dus toen Liz twee nachten iets stabieler leek, gingen we naar het Ronald McDonald Huis.”
“We hadden geen idee wat we konden verwachten. Maar wat een rust vonden we daar. Je kunt de vrijwilligers en medewerkers alles vragen, niets is ze te veel. En het is echt dicht bij het ziekenhuis.” Hoe dichtbij, dat merken Suzan en Sander de eerste nacht. “Om drie uur ’s nachts belde de verpleging: het ging mis met Liz. Zonder na te denken renden we naar het ziekenhuis. In no time stonden we bij haar bedrand, opnieuw met de gedachte dat we afscheid moesten nemen.” Liz’ situatie blijft fluctueren. Sander en Suzan zitten om en om bij Liz’ bed. In het Huis slapen ze bij. “Ik had niet geweten hoe we het anders hadden moeten doen.” Contact met de andere ouders is er niet veelvuldig, maar ook zonder woorden ontstaat er een band. “Je hoeft niet met elkaar te praten om te zien hoeveel verdriet er is.”
Eindeloze stapel medicijnen
Na vier weken op de IC komt Liz langzaam bij. “De eerste keer dat ze “papa” en “mama” zei, staat in ons geheugen gegrift. Onze dochter herkende ons nog. Ze vroeg ook naar haar grote zus Evi. We durfden weer te hopen.” Liz herstelt verrassend goed, er wordt nagedacht over een revalidatie-traject. Maar al na een week stort ze weer in. Haar hypofyse blijkt te zijn uitgevallen door het ongeluk. Haar hormoonhuishouding ligt overhoop. “Ze werd dood- en doodziek. De stapel medicijnen leek eindeloos.”
Maanden van intensieve therapie volgen. In het najaar wordt het ontbrekende stuk schedel teruggeplaatst, en het revalidatie-traject lijkt goed te gaan. “We keken voorzichtig uit naar eindelijk een weekend thuis, als gezin.” Maar op een ochtend ziet Sander een klein vlekje op het kussen van Liz. Een wondje bij Liz’ schedel lekt. Ze heeft een bacteriële hersenvliesontsteking en wordt weer opgenomen. De teruggeplaatste schedel moet weer worden verwijderd. “Juist omdat we zó uitkeken naar samen thuis zijn, hakte dat er bij ons allemaal heel erg in.”
Onder de indruk
Twee maanden later is Liz voldoende opgeknapt voor de operatie om een kunststof schedel te plaatsen. Ook mag de beschermende helm dan af, die ze al maandenlang draagt. Maar ook nu zit een ogenschijnlijk klein wondje in de weg. “Er werd gevreesd voor infectiegevaar. De operatie werd uitgesteld. Weer moesten we onszelf herpakken.” Maar Liz’ vechtersmentaliteit maakt opnieuw het verschil. “Haar vrolijke gezicht en haar grapjes hielden iedereen op de been.”
In juni, bijna een jaar na het ongeluk, staat de operatie voor de kunststof schedel opnieuw gepland. “Tot een minuut voordat ze de operatiekamer werd in gereden, was ze dapper en maakte ze zelfs grapjes.” Dit keer verloopt de operatie succesvol. “Onze held Liz kwam er verbazingwekkend sterk uit. Vijf dagen na de operatie zat ze zelfs al weer in de schoolbanken. We wisten dat ze een eigen wil heeft, maar zó sterk – daar zijn we echt van onder de indruk.”
Het gezin kijkt niet te ver vooruit naar de toekomst. “Liz volgt haar revalidatietraject, en verder zijn we gewoon ontzettend blij om samen te zijn. We nemen het met de dag.